Nederlands Hebrew English wezen.org
Home
Documenten
Bestel nu
Artikelen
Prikbord
Nieuwsbrief
Verhalen
Over ons
Nieuws
Ter nagedachtenis
Contact
Links
Video

Ashers Ongenoegen
www.asherbenavraham.wordpress.com - Donderdag 3 februari 2011

Donner en het antisemitisme. De cover-up van een maatschappelijk probleem



Asher Ben Avraham
De auteur is historicus, publicist en redacteur van het internetperiodiek:
Ashers Ongenoegen.


Anders dan Paul Cliteur meent, ligt de bron van geweld niet in het monotheïsme. Woensdag 2 februari 2011 zal de geschiedenis ingaan als de dag waarop de molotovcocktails vlogen over het Tahrirplein in Caïro. Op nationaal niveau zal deze dag in herinnering blijven door het non-optreden van minister Donner van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties in het antisemitismedebat in de Tweede Kamer. De toenemende Jodenhaat werd door de bewindsman van CDA-huize op onnavolgbare wijze afgeserveerd. Gereduceerd tot een theoretisch studeerkamerprobleem en een algemeen maatschappelijke tendens waar weinig aan te doen valt. Tot verbijstering van vrijwel alle aanwezige Kamerleden op zowel de linker- als de rechterzijde van het politieke spectrum. In de verbazing vonden de uitersten elkaar.

Het I-woord mocht absoluut niet vallen. Donner draaide zich in verkrampte bochten om iedere schijn van een verband tussen islamitische bevolkingsgroepen en antisemitische incidenten te vermijden. Algemenisering en vervaging van het probleem waren de toverwoorden. Netto resultaat: Donner vindt het bedenkelijk hoe religieuze uitingen in de samenleving worden bejegend. Een testimonium paupertatis van een bewindsman. Nee, erger nog: de deconfiture van een CDA-politicus. Niet eens pappen en nathouden volgens de beproefde christendemocratische traditie, maar wegdraaien en toedekken. De do nothing approach als actieplan van het kabinet.

Het is nauwelijks mogelijk om een adequate reconstructie van Donners redeneertrant te geven. Was hij soms slecht voorbereid door zijn ambtenaren? Dat is toch nauwelijks voor te stellen. Dacht hij het onderwerp al improviserend te kunnen afdoen? Het heeft er alle schijn van. Beide varianten getuigen niet van bestuurlijke en politieke vaardigheid. Duidelijk was dat Donners conclusie vooraf al vaststond: in vredesnaam niet nog een probleem erbij voor dit kabinet. Antisemitisme moet van de politieke agenda af en wel heel snel. Te heikel onderwerp omdat de PVV daarover vol op het orgel gaat en het optreden van Marokkaanse jeugd dan gelijk op tafel ligt. Teveel voor het incasseringsvermogen van het huidige kabinet met zijn krappe meerderheid in de Tweede Kamer en de nerveuze anticipatie op de komende Provinciale Statenverkiezingen.

De list die werd verzonnen was kinderlijk en onbeholpen. We geven de schuld gewoon aan de toenemende secularisering van de samenleving. Je zag het Donner denken. De maatschappij seculariseert. Mensen vervreemden steeds verder van de geïnstitutionaliseerde religie en hebben geen begrip meer voor religieuze uitingen. Daarom kan het zijn dat bijvoorbeeld Joden in woord en daad worden lastiggevallen. Maar dat kan net zo goed andere gelovigen overkomen. Dat krijg je van die vervelende secularisering. Stap 1 van het wegpraten: verbreed en verschuif het probleem.

Op deze wijze geargumenteerd hoef je het niet meer over antisemitisme te hebben als specifiek maatschappelijk probleem, maar kan je een generieke aanklacht doen tegen het loslaten van religieuze verbanden. Ga weer geloven, sluit je weer aan bij een kerkgenootschap – want zo noemt de wet alle religieuze organisaties waar een eredienst plaatsvindt – en dan is het probleem opgelost. Dan is de mens weer verdraagzaam ten aanzien van de religieuze uitingen van de medemens. Wishful thinking en heimwee naar vervlogen tijden in een verlammende combinatie. Stap 2 van het wegpraten: terug naar de kerk, de moskee, de sjoel, de tempel. En alles sal reg kom.

En als het over de aanpak op korte termijn van het antisemitisme gaat (want zelfs Donner beseft dat hij tenminste de indruk van enige actie moet wekken), is overleg tussen bepaalde groepen nodig. Jazeker, hij zei het echt en het staat er echt. “Bepaalde groepen”, zoals de Joodse gemeenschap en de Marokkaanse gemeenschap. Het aanspreken van groepen is volgens Donner al lastig genoeg, want de geseculariseerden die zo weinig begrip hebben voor religie, vormen geen groep en kunnen daarom niet goed worden bereikt. Met andere woorden: bestrijding antisemitisme is geen zaak van de overheid, maar moet door de betrokken groepen maar zelf onderling worden opgelost. En de minister hoort graag de uitkomsten van het overleg. Ziedaar: Stap 3 van het wegpraten: het probleem over de schutting gooien. Verder onderzoek is niet nodig. De zoek-het-maar-uit-attitude als beleidsplan.

Piet Hein Donner had het ook anders kunnen doen. Hij had ronduit kunnen zeggen dat het kabinet antisemitisme verwerpelijk vindt en niet accepteert als maatschappelijk verschijnsel. Of het nu een religieus probleem is of niet, doet niet ter zake. Joden mogen gewoon niet om hun Joods zijn worden beschimpt en lastiggevallen. Zij moeten veilig over straat kunnen lopen. Evenzeer als dat geldt voor andere gelovigen of religieuze gezindten.

Piet Hein Donner had kunnen zeggen dat hij ervoor zal zorgen dat de overheid in Nederland op landelijk en lokaal niveau alles doet om uitingen van Jodenhaat te signaleren, aan te pakken en te bestraffen. Dat de politie, openbaar ministerie en rechtelijke macht daar extra waakzaam op zullen zijn. Dat de aanstichters van antisemitisme én hun vertegenwoordigende organisaties (welke die ook mogen zijn) zullen worden aangesproken op hun daden.

De minister had het probleem kunnen erkennen en hoop en perspectief kunnen bieden. Wat hij deed was intellectuele abstractie, een kilo meel in de mond nemen en wegpraten. Misschien dat hij wat te vaak thee heeft gedronken met PvdA-politici. Dat is hem dan slecht bekomen.

top