Nederlands Hebrew English
Home
Documenten
Bestel nu
Artikelen
Prikbord
Nieuwsbrief
Verhalen
Over ons
Nieuws
Ter nagedachtenis
Contact
Links
Video

WeltOnline
www.welt.de - zaterdag 12 juni 2010

De islam en de nuttige idioten
Door Leon de Winter | Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

Turkije en Iran hebben zich aaneengesloten om het Nabije Oosten te beheersen. Maar de vredesactivisten doorzien deze strategie niet en maken gewillige helpers van zichzelf.

Het is een fascinerend fenomeen: waarom verbinden mensen en organisaties, die zichzelf progressief noemen, zich met reactionaire moslims?

Progressieven en reactionairen hebben een groepering opgericht, die zichzelf ”Free Gaza” noemt, om de bewoners van Gaza met ”humanitaire goederen” te verzorgen – maar nou ja, Gaza is al vrij. Sinds 2005 is de Israëlische heerschappij over Gaza ten einde. En behoefte aan humanitaire hulp is er niet. Iedere dag transporteren tientallen vrachtwagens vier- tot vijfmaal meer humanitaire goederen naar Gaza dan de ”vloot”. De bevolking van Gaza echter heeft via democratische verkiezingen gekozen voor een partij, waarvan het bestaan op Jodenhaat is gebaseerd, en Israël wil verhinderen, dat Hamas aan zware wapens komt en bunkers bouwt, zoals Hezbollah in Libanon, en daarom bestaat er een Israëlische blokkade voor ”strategische goederen”. Zo eenvoudig is dat. Het feit, dat Gaza volledig ”Jodenrein” is, vindt Hamas niet genoeg. Zij wil, dat ook het territorium van Israël ”Jodenrein” is. Niemand in Gaza hoeft te verhongeren, anders dan in Darfur of in Kongo. Gaza is vrij, maar gebruikt deze vrijheid om Israëlische dorpen met terreur te bedekken.

Anders dan Gaza is Tsjetsjenië niet vrij, maar de progressieven haten Israël meer dan Rusland. De Russen hebben de legitieme strijd van de Tsjetsjenen wreder neergeslagen dan de Israëli’s de Palestijnen ooit hebben behandeld. En de Koerden? Er bestaat geen Koerdische staat, hoewel de Koerden er eentje willen oprichten. Turken en Irakezen hebben de Koerden veel ergere dingen aangedaan dan Israël ooit de Palestijnen – desondanks zijn er geen tekenen dat de progressieven, de Russen, de Turken of de Irakese Arabieren zouden haten.

Geen van de westerse progressieve groeperingen, die ”Free Gaza” steunen, zouden ooit in een Arabisch land, in Turkije, Gaza of in de Westbank worden getolereerd – in Israël echter wel. Desalniettemin hebben de progressieven de Palestijnse zaak boven iedere andere zaak geplaatst, hoewel het lijden van de Palestijnen in vergelijking met ander leed in Azië of Afrika zich binnen grenzen houdt.

Spelen zulke feiten een rol? Nee. Het gaat alleen om de eigen ideologie. Hier volgen nog een paar feiten. Laten we eens kijken naar het kindersterftecijfer in Gaza. Het gaat daarbij om een uiterst belangrijk cijfer, omdat dit veel over hygiëne, voeding en medische verzorging zegt. In Gaza ligt de kindersterfte op 17,71 van de 1000. In vergelijking met westerse landen is dat hoog. In vergelijking met Egypte is het laag. Het kindersterftecijfer in Egypte ligt op 26,2. En hoe staat het met de kindersterfte in Turkije? Welnu, dat ligt op 24,84. In Turkije sterven meer zuigelingen dan in Gaza!

Nog een feit. De bevolkingsgroei. Als Israël de Arabieren in Gaza werkelijk voedsel zou weigeren, dan zou het bevolkingsaantal dramatisch afnemen. Maar de bevolkingsgroei in Gaza bedraagt 3,29%. Hij is een van de hoogste ter wereld. In Egypte, waar de bevolkingstoename ook explodeert, bedraagt hij 1,997%. En de levensverwachting? In Gaza is die 73,68 jaar. In Egypte 72,4 jaar. En in Turkije, de nieuwe beschermheer van Gaza, 72,23 jaar. Gemiddeld leven de mensen in Gaza een jaar en vier maanden langer dan de mensen in Turkije en in Gaza geboren baby’s hebben een grotere kans om in leven te blijven dan kinderen die in Turkije ter wereld komen.

Als de Israëli’s de Palestijnen zouden willen doden, zouden zij hen hun leven willen verkorten en vergallen, dan doen ze iets verkeerd. Ze laten ze langer leven dan de Turken leven.

Nog een keer: waarom haten progressieven Israël meer dan ze, bijvoorbeeld, Soedan haten? Een van de redenen moet zijn: Israël is een sterk argument tegen het culturele relativisme. Israël heeft een vrije pers, mannen en vrouwen hebben dezelfde rechten, er heerst vrijheid van vergadering – bewijzen voor de superioriteit van westerse cultuur. Progressieven haten Israël, omdat het land in een zee van islamitische achterlijkheid traditionele Europese waarden vertegenwoordigt. Bovendien is Israël het lichaam, dat de ongrijpbare etniciteit herbergt, waarmee het Westen sinds de middeleeuwen worstelt: het Judaïsme, deze karakteristieke kracht, die als arrogant, achterhaald, tribaal, weerzinwekkend en tegelijkertijd begeerd geldt. Maar er bestaan nog meer redenen waarom de progressieven Israël haten.

Daadwerkelijk is datgene, dat plaatsvond aan boord van de ”Free Gaza”-schepen, niet erger dan de gevolgen van Amerikaanse aanvallen met onbemande vliegtuigjes in Irak of Pakistan – het aantal onschuldige burgerslachtoffers ten gevolge van collaterale schade is daar veel groter.

Begin mei doodde de Chinese oproerpolitie 140 moslims. De wereld werd daarover niet eens geïnformeerd. In Irak werden, een maand voor de actie van de Gaza-vloot, bijna 500 moslims bij bomaanslagen gedood. En de Koerden? Honderdduizenden Koerden werden door Arabieren, Turken en Iraniërs afgeslacht – hun lot windt de westerse gemoederen niet op.

Het probleem voor veel Joden is, dat de progressieven van de 21e eeuw in hun aversie tegen de joodse etniciteit niet meer te onderscheiden zijn van de antisemieten uit de eerste helft van de 20e eeuw. Hun slogan was: stuur de Joden naar Palestina. Nu zeggen de progressieven: gooi de Joden uit Palestina.

De progressieven zijn nuttige idioten, gevangen in een complex geopolitiek spel. Een spel, waarin Turken en Iraniërs aan de touwtjes trekken.

De islamitische Perzen, de moellahs, hebben zich direct vanaf het begin van de Khomeini-revolutie ingespannen om olie op het vuur van de islamitische Jodenhaat te gooien. Het bestaan van Israël vormt geen bedreiging voor Iran – vergeleken met Iran is het een klein land met een hele kleine bevolking. Maar de moellahs zijn bezeten van de Joden.

De tweede fase is het opduiken van terroristische organisaties zoals Al-Qaida. Het was hun doel om de nepotistische tirannieën van de Arabische wereld af te zetten en te vervangen door islamistische theocratieën. De islamisten begonnen hun strijd tegen de corrupte, ongelovige collaborateurs van het Westen, de oorzaak van de aanhoudende inferioriteit van de islamitische ”oemma”. Deze islamisten zijn de rechtstreekse opvolgers van grotere Soennitisch-islamitische bewegingen zoals de Moslimbroederschap, die de heersende elites van de Arabische wereld met geweld hadden onderdrukt. Deze groeperingen kunnen ontstellend veel leed veroorzaken, maar zijn echter niet in staat geweest een belangrijke Arabische staat onder hun controle te brengen en kunnen zeker niet het Westen op de knieën dwingen.

De derde en misschien meest verrassende ontwikkeling vindt op dit moment in Turkije plaats. Een sluipende islamistische revolutie, zorgvuldig voorbereid door islamisten in maatpakken, onderneemt een poging om de verworvenheden van de kemalistische revolutie van 1922 terug te draaien en te vervangen door een orthodoxie. De islamisten van de AKP proberen de oude glorie van het Ottomaanse rijk te herstellen.

Eeuwenlang stond het Ottomaanse imperium model voor de heerschappij van de islam over de wereld. Aan het hoofd stond een kalief, een soort paus met onbeperkte macht. Abu Bakr, de schoonvader van de profeet Mohammed, was de eerste kalief. De laatste, Abdülmecit II., werd in 1924 afgezet, nadat het in aansluiting op de vernederende nederlaag in de Eerste Wereldoorlog tot de seculiere revolutie van de Jong-Turken was gekomen. Of de Turkse islamisten stiekem dromen van het herstel van het kalifaat, is onduidelijk.

Noch Turkije noch Iran, allebei niet-Arabische landen met een eeuwenoude afkeer van Arabieren, hebben reden om zich bedreigd te voelen door Israël of er een speciale sympathie voor de Palestijnen op na te houden. Israël speelt voor de plannen op de lange termijn van Turkije of Iran geen rol. In werkelijkheid is Iran niet geïnteresseerd in het lot van Arabische en Soennitische Palestijnen. Het heeft alleen oog voor de rijke olievoorraden in het noordelijke deel van het Arabisch schiereiland, waar een in meerderheid sjiitische bevolking door Soennitische Saoedi’s wordt geregeerd. Het nucleaire arsenaal, waar de moellahs aan werken, moet ervoor dienen deze regio te controleren en zich pas in de tweede plaats tegen Israël te richten, het geboorteland van de joodse aartsvijanden van de profeet, die verdreven moeten worden van heilige islamitische grond.

De ondergang van Israël is een religieuze plicht; de Joden waren de aartsvijanden van de profeet en het zou geweldig zijn om ze definitief te verdrijven.

Vredesactivisten zongen op hun Turkse schip: ”Khaybar, Khaybar, o Joden, het leger van Mohammed zal terugkeren!” Volgens islamitische teksten liet Mohammed in Khaybar alle Joden vermoorden, met uitzondering van een paar mooie vrouwen, onder wie zich een bijzonder prachtige vrouw bevond van wie hij zijn seksslavin maakte.

En waarvan dromen de Turkse islamisten? Hun ambitie is nauwelijks minder indrukwekkend dan die van Iran. Maandag 31 mei zal als een dramatisch keerpunt de geschiedenis ingaan: Turkije heeft van Egypte de leiding over de Soennitische wereld afgepakt. In één keer.

De vloot, beladen met zogenaamde humanitaire hulpgoederen, geleid door een Turks-islamistische organisatie met nauwe banden met de Turkse regering – en gedeeltelijk bemand met nuttige idioten uit het Westen, die er nauwelijks een idee van hadden waarmee ze zich inlieten – was de openingszet van een meesterlijke strategie. Een win-win opening. Als de schepen Gaza bereikt zouden hebben, zou dat een Turkse overwinning zijn geweest. In het geval van een gewelddadige confrontatie, zou de Turkse natie zich verenigen in haar verdriet om de slachtoffers en haar woede op Israël, terwijl westerse media zich over de buitenproportionele misdaden van de Joden zouden opwinden. Zo kon Turkije zich losmaken van Israël en zijn nieuwe rol krijgen als leider van de Soennitische wereld.

De Gaza-vloot moet in Caïro en andere Arabische hoofdsteden hebben gezorgd voor driftig overleg. De Arabieren werden vele eeuwen lang vanuit Istanboel geregeerd. Ze weten, waartoe de Ottomaanse Turken in staat zijn. Vooral de openlijke ondersteuning van Hamas door Turkije is een rechtstreekse krenking van de machthebbers in Egypte, die de Moslimbroederschap sinds de jaren-50 van de vorige eeuw hebben vervolgd. Dat Turkije het symbool van het Palestijnse slachtoffer radicaal naar zich toe heeft getrokken, markeert een diepe kerf in het geopolitieke landschap van het Nabije Oosten. Met één enkele streep is het centrum van de Soennitische wereld verplaatst van Caïro naar Ankara.

De Turken hebben natuurlijke bondgenoten in de Centraal-Aziatische Turkmenen en Azeri. Daar bevinden zich rijke olievoorraden. Waarschijnlijk zijn de Turkse en Iraanse islamisten het al eens geworden over hun invloedssferen. Terwijl Iran de blik naar het Zuiden richt, interesseren de Turken zich voor de dichtbevolkte Soennitische centra van de Middellandse Zee en Centraal-Azië. Waarover Iran en Turkije het eens zijn geworden wat betreft Irak en Afghanistan, is niet duidelijk, maar de gevolgen van hun nieuwe alliantie zullen spoedig te merken zijn. De nieuwe islamitische mens zal in Turkije en Iran ontstaan. Hij zal de instrumenten, die hij van het Westen heeft overgenomen, gebruiken om zijn heerschappij over de wereld uit te breiden. Ondertussen heeft een besluiteloos, zwalkend Amerika geen antwoord op de uitdaging door deze coalitie.

De Turkse islamisten leggen, ondersteund door Palestijnse activisten en nuttige idioten uit het Westen, een opmerkelijke handigheid aan de dag. Onder de bewonderende blikken van de Turkse regering zullen ze Israël verder provoceren. Het doel is om een interventie door de Turkse marine af te dwingen, gevolgd door het leger. Dat is de ideale manier om alle delen van de Turkse samenleving te verenigen en het Turkse leger te ontseculariseren, de enige belangrijke kracht in de Turkse samenleving, die de dromen van de islamisten zou kunnen laten knappen.

Om het heel duidelijk te stellen: het Gaza-spektakel heeft niets te maken met vrede, hongerige Palestijnen en brutale Joden. Het gaat om fase één van iets heel anders. En ja, we hebben een probleem. Want westerse landen, geleid door politieke en media-elites, die zijn opgegroeid in op vrede gerichte welvaartsstaten, zijn machteloos tegen krachten zoals deze – ze zijn immers nauwelijks in staat het gevaar te herkennen. Westerse politici en diplomaten zijn er niet voor opgeleid om te onderhandelen met de uitgekookte zonen van Istanboel en Teheran, deze ervaren samenzweerders, manipulatoren, leugenaars, intriganten. Het gevaar voor het Westen bestaat niet in de islamitische immigratie naar Europa of de terreur van Al-Qaida, het bestaat in de coalitie van twee islamitische regimes, die islamo-fascistisch zijn. Het zal niet lang duren tot ze atoomwapens hebben.

Nog een keer: waar komt de haat van de progressieven op Israël vandaan?

Geen enkele andere groep arme of onderdrukte moslims is voor de progressieven van belang. Ze interesseren zich alleen voor de slachtoffers van de Joden. De ironie is: de Palestijnen worden in de Arabische en islamitische landen niet echt gewaardeerd. Ze worden gekwalificeerd als onbetrouwbare huurlingen en hun smadelijke nederlagen worden gezien als een schande voor de Arabische natie. Nationalisten, islamisten en tirannen hebben op cynische wijze gebruik van hen gemaakt. Ieder van hen had zijn eigen motief om de ondraaglijke superioriteit van de Joden in Israël als streep door de eigen rekening voor te stellen. De bloedbaden van Sabra en Shatila in 1982, in werkelijkheid interne Arabische slachtingen, werden op adembenemende wijze een instrument van public relations voor de Palestijnen en hun linkse ondersteuners uit Europa. Het was het genie van Yassir Arafat, dat de Palestijnse strijd veranderde in neomarxistische en anti-imperialistische retoriek. Hij creëerde een nieuwe context voor zijn volk: de strijd tegen kolonialisme en racisme. Hij was een klassieke corrupte Warlord met een opmerkelijk talent voor het spel met de media en de politici van het Westen. Zo werden de Palestijnen de lievelingen van de progressieven, exemplarische slachtoffers van een door Israël belichaamd imperialisme en kolonialisme. Dat is de eerste van de beide belangrijkste verklaringen voor de haat van de progressieven. De tweede volgt.

De symboliek van de Palestijnen als slachtoffers van een westers imperialisme werd in Europa toegevoegd aan de bijtende symboliek van de Holocaust – de Europeanen hadden de schuld voor de vernietiging van de Joden van Europa lang genoeg gedragen en begonnen te verlangen naar een historische bevrijding. Die kwam in de vorm van een militaire agressie van Israël, die vanaf een bepaald moment per definitie buitenproportioneel was, ook als het geweld waarmee de Arabieren en moslims elkaar aanvielen – en nog steeds aanvallen – veel destructiever en bloediger was.

Maar de Europeanen konden de kans om de joden in een kwaad daglicht te stellen, niet ongebruikt voorbij laten gaan. De Arabische regimes weigeren hun volkeren minstens net zoveel rechten als de Joden de Palestijnen – en dan is hier nog niet eens sprake van de catastrofes in Darfur en Kongo –, maar zulke nuances waren niet zo belangrijk. In de ogen van progressieve Europeanen werd het Israëlisch-Palestijnse conflict een onvergelijkbaar conflict, het unieke fenomeen van het creëren van Palestijnse slachtoffers door Europese slachtoffers dat de last van de ordinaire massamoord op de Joden leek te verlichten. Wat de Israëlische Joden ook deden, het was verleidelijk om in de jungle van het Nabije Oosten naar joodse schuld te zoeken. Een Palestijns slachtoffer in joodse handen, inclusief terroristen, kreeg een betekenis aangemeten, die geen enkel ander slachtoffer ter wereld zou hebben kunnen bereiken. Het onrecht, dat de Joden werd aangedaan, wordt afgewogen tegen het onrecht, dat de Joden de Palestijnen aandoen.

Met het oog op de jongste massieve aanvallen op het bestaansrecht van Israël wordt duidelijk, dat er onder Europeanen een grote behoefte bestaat om de Joden moordenaars te noemen – daarom zijn de Palestijnen als slachtoffers van de Joden belangrijker dan de talloze islamitische slachtoffers van islamitische extremisten, daarom worden miljoenen andere moslims, die onder slechtere omstandigheden dan de Palestijnen leven, met geen woord genoemd in de media, daarom worden Israëlische militaire acties het liefst van het woord ”nazi” voorzien. Als men de Israëli’s nazi’s noemt, dan worden de eigenlijke nazi’s gelegitimeerd. Het lijkt erop alsof de Europeanen, aangevoerd door de progressieven, zouden willen dat de Arabieren de klus afmaken. Afgelopen met de Joden. Het is, wat het is – we maken Europa’s bevrijding van de nalatenschap van de Holocaust mee.

Als de islamisten hun ambitie bevredigen, als het de Turken en de Groene Beweging in Iran niet lukt om de vrijheid en de moderne tijd te verdedigen, dan zullen zelfs de blinde progressieven uit het Westen de dans niet ontspringen, hoezeer ze de islamisten ook ondersteund en hen het symbolische nuttige gebruik van de Palestijnen ook vergemakkelijkt mogen hebben.

Maandag de 31e mei veranderde alles. De Europese Unie ziet zich aan haar grenzen tegenover een grimmige islamitische tegenstander geplaatst. Net zoals in de Arabische hoofdsteden hebben in die van de EU de energiespaarlampen in de ministeries van buitenlandse zaken tot diep in de nacht gebrand – wat doen we met de Turken? De woede van de EU op Israël is niets anders dan een optische misleiding. De politieke elites weten wat er is gebeurd: Turkije is een bondgenoot van Iran geworden.

En Rusland en China? Deze beide oude naties, door cynische elites geregeerd, geven graag hun toestemming aan het spel van de Turkse en Iraanse islamisten, aangezien dit vast en zeker het Westen verzwakt. De enige macht, die in staat is invloed op het resultaat van de islamisten uit te oefenen, de Verenigde Staten, wordt op dit moment door een man geleid, die is opgegroeid in progressieve kringen, waarin traditionele machtspolitiek net zo wordt zwartgemaakt als een zogenaamd imperialistisch, kolonialistisch Israël – hij is een product van academische kringen, die zich overgeven aan de alles omvattende regulerende rol van internationale organisaties zoals de Verenigde Naties.

Wat we in Gaza zien, is de voltooide enscenering van een meesterlijk islamistisch theaterstuk. En de verontwaardiging en woede van de media markeren het volgende hoofdstuk in de lange historie van de Europese Jodenhaat. Het is weer maatschappelijk aanvaard om antisemiet te zijn. Dat is slechts het begin van iets dat erger is.

Bron: Welt Online
Auteur: Leon de Winter
Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron
top