wezen.org
Amsterdam overweegt inzet lokjoden Van onze verslaggever Jaap Stam 
Een Amsterdammer wordt in 2007 weggetreiterd uit zijn buurt in Amsterdam. Op tafel een foto van een op zijn deur geschilderd hakenkruis. (Joost van den Broek / de Volkskrant) AMSTERDAM - Antisemitisme is in 2009 sterk toegenomen, maar in welke omvang is onduidelijk. Dat zegt Elise Friedmann, antisemitisme expert van het CIDI, Centrum Informatie en Documentatie Israël. Zij omarmt de inzet van lokjoden om de daders op heterdaad te kunnen betrappen.
Veel incidenten gebeurden in Amsterdam, maar in het hele land nam de agressie tegen Joden toe. De cijfers over 2009 zijn exclusief de aangiften bij de politie. De Amsterdamse politie verwijst voor aantallen naar het CIDI, zij heeft aangiften van discriminatie in 2009 niet uitgesplitst naar hun aard. Het aantal Joden in Nederland wordt geschat op 40 duizend, van wie ruim de helft in en om Amsterdam. Waarnemend burgemeester Lodewijk Asscher van Amsterdam gaat met politie en justitie bekijken of het zin heeft lokjoden in te zetten. ‘Het past in zijn voornemen te kijken naar onorthodoxe maatregelen om het geweld te stoppen waarbij discriminatie in het spel is’, aldus zijn woordvoerder. Het Meldpunt Discriminatie Regio Amsterdam kreeg vorig jaar 41 meldingen van antisemitisme, een enorme toename in vergelijking met 2008 toen het 17 klachten kreeg. Het eerste kwartaal van dit jaar constateert het meldpunt geen stijging. ‘Maar dat zegt lang niet alles over wat er op straat gebeurt, dat kan tientallen malen erger zijn’, zegt Joke Walstra van het meldpunt. Uitgescholden Zorgelijk vindt Friedmann van het CIDI dat een groeiend aantal Joden zich gedwongen voelt hun uiterlijke kenmerken te verbergen – om te voorkomen dat ze worden uitgescholden, bespuugd of bekogeld met stenen. ‘Je wordt uitgescholden door drie jongens. Meestal drie. Als je aangifte doet, vraagt de politie: hoe zien ze eruit? Ze hebben een Noord-Afrikaans uiterlijk en een jas met een bontkraag. Daar kan de politie niks mee. Daarom is een lokjood zo’n goed idee.’ Achter de cijfers zit een veelvoud aan incidenten, omdat het gros niet wordt gemeld, zegt Friedmann. ‘Joden konden eens hun gebedshuis niet verlaten omdat er van die rotjongens voor de deur stonden. Aangifte doen ze niet, zo murw zijn ze. Het kost energie en het resultaat is nihil. Verreweg de meesten doen geen aangifte, ze zijn eraan gewend dat ze met hun keppeltje in hun jaszak of onder een pet over straat gaan. Ze melden het alleen als ze gewond zijn geraakt of er een steen door de ruit is gegooid.’ Scheldpartijen blijven onbestraft, is Friedmanns ervaring. ‘Er wordt lafhartig weggekeken. Zodanig dat de politie in Amsterdam plots geen cijfers geeft over het aantal aangiften van antisemitisme. Mogelijk zou het beeld te negatief worden. Hoe kan iemand verbaasd zijn dat weinig Joden zich met keppel op straat wagen?’ Waar blijft politiek Den Haag, vraagt Friedmann zich af. ‘Afgezien van Marcouch van de PvdA, en Van der Staaij van de SGP, die vragen heeft gesteld aan de minister van Justitie, is het oorverdovend stil.’ Friedmann heeft e-mails aan het CIDI geanalyseerd. ‘Daaruit blijkt dat men antisemitisme weer normaal is gaan vinden. E-mails kun je analyseren. Iemand die scheldt en wegrent, daar heb je alleen wat scheldwoorden van. Diens beweegredenen kun je niet doorgronden.’  |