Ook Roestvrijstaal kan corroderen
Hoe Stalen geheugens kunnen roesten
Corroderend Staal
Zojuist Roestvrijstaal gelezen. De auteur is Philip Staal. Broer van Marcel Staal. Het is maar dat u dat weet.
Subtitel: Speurtocht naar de erfenis van Joodse oorlogswezen.
Interessant? Het ligt er maar aan waar u van houdt. Tenzij het van grote wereldwaarde is om te weten dat Dick Dolman* aan Staal nog voor zijn afstuderen geld heeft geleend om een brommer te kopen en dat dezelfde Dolman een van de weinige personen was die vertrouwen in Staal had. Mooi toch?
Verder is het eigenlijk een aaneenschakeling van feiten die niet zijn te checken of je moet er op afstuderen. Staal krijgt niets vriendelijks uit zijn pen.
Mijn scepsis houd echter niet in dat hij in alles ongelijk heeft. Hij heeft op sommige punten best het recht om boos te zijn. Maar is dat uw of mijn schuld?
Vreemde verhaaltjes
Misschien is zijn gedrag begrijpelijk als je met je kleine broertje uit de oorlog komt en er niemand is waar je je veilig bij voelt. Een ding is zeker, erg liefdevol zijn de wezen niet opgevangen. Er werden wel verhaaltjes verteld. Veel zelfs. Maar wel jaren later. Uiteraard doel ik hier op de verhaaltjes over Jokos, Cadsu en vermogensbeheer die wel aan de weeskinderen en dus ook aan Staal zijn verteld. Verhaaltjes gevat in ellenlange brieven met een ontmoedigingsbeleid als oogmerk. Daarin heeft Staal gelijk. Het is duidelijk dat er grote nalatigheden zijn geweest in de verantwoordelijkheden die de voogdijverenigingen hadden ten aanzien van de joodse oorlogswezen. Zowel emotioneel, financieel als moreel zijn er veel tekortkomingen geweest in het beleid.
Staaltje van wraak
Doordat Staal zijn drijfveren gericht lijken te zijn op wraak naar de wereld om hem heen is hij vaak onzuiver in het weergeven van feiten. Hij heeft zo zijn sympathieën, dat wel, maar zijn antipathieën zij oneindig. Dus op de sneren die hij kwistig in het rond strooit - als had hij zijn pen in het vitriool gedoopt in plaats van in de inkt- kan en wil ik niet ingaan. Ik zou dan ook gedwongen zijn om een boek te schrijven over dit onderwerp. Wie zit daar nu op te wachten.
Redenering wordt labyrint
Staal gebruikt te veel argumenten die op de mens worden gespeeld. Er worden delen van brieven gebruikt en uit de context gehaald. Het heeft te veel de teneur van wie niet voor mij is, is tegen mij. Daarom alleen al is het gewoon als boek niet echt aangenaam om te lezen. Wanneer je dit boek als leek rijp en groen onder je aandacht krijgt, raak je al gauw verdwaald in een doolhof van op emoties gestoelde ratio. Dit laatste is niet echt de garantie voor een goede analyse van dit toch al zo beladen onderwerp.
Jammer, maar Staal streeft dus zijn doel voorbij.
Veel lifters achterop het winnend team
Ik neem aan dat Staal heeft beoogd om het beheer naar de vermogens van de wezen inzichtelijk te maken. Daarin is hij niet geslaagd.
Ook de feiten waar ik dan uit hoofde van het voorzitterschap van VBV wel wat weet, berusten op kokervisie en onvolledige informatie.
Staal beschrijft hoe de verdeling van de Maror-gelden tot stand zijn gekomen. Pagina na pagina beschrijft hij zijn eigen rol hierin. Ik heb het proces toch redelijk van nabij gevolgd maar Staal zijn rol was bepaald niet opzienbarend. Als hij schrijft dat het CJO er in de eerste instantie van uit ging dat het geld verdeeld moest worden onder de joodse instellingen heeft hij gelijk. Maar dat het een groot aantal joodse organisaties en particulieren was die er voor gezorgd hebben dat het Marorgeld (met uitzondering van 20% dat wel degelijk naar de joodse instellingen ging) naar de individuen ging is pertinent onjuist. Uiteraard waren er particulieren die vonden dat het geld onder de mensen moest worden verdeeld maar het was het VBV dat direct bij het tot stand komen van de overeenkomst met het verbond van Verzekeraars uitstel van de finale ondertekening aanvroeg. Toen het CJO noch het Verbond van Verzekeraars daar op in wilde gaan, heeft het VBV als vertegenwoordiger van de overlevenden een kortgeding aangespannen. In de eerste instantie schaarde het Auschwitzcomité zich achter het VBV maar zij lieten het op de valreep afweten.
Het vonnis van het kortgeding - aangespannen door het VBV - is de blauwdruk geworden voor de uitbetaling van alle verdere overeenkomsten zoals die met de banken, AEX en de overheid. Jammer dat Staal op zulke momenten de waarheid geweld aan doet.
Het is verbijsterend hoe veel mensen er naderhand achter op mijn bagagedrager hebben meegereden. Het is verbijsterend hoe veel mensen er op zo’n lullig klein bagagedragertje kunnen zitten. Het is wel goed.
Geen fair play
Er staan te veel dingen in die naast de waarheid hebben gelegen maar absoluut onjuist zijn.
Wat ik mij bovenal herinner uit de fase toen de club van Staal nog participeerde in het Wezenoverleg is dat hij alleen mee wilde doen onder de stringente voorwaarde dat hij voorzitter mocht zijn. Verder wilde hij de notulen die door Ro Wiener werden gemaakt naar zijn hand zetten. Dat werkte niet want uiteraard had Wiener daar geen trek in. Ik ook niet. Verder heeft hij gebruikmakend van zijn overigens voortreffelijk werkende website, geprobeerd om een ieder die op de site een reactie had gegeven in te lijven als een soort lid van een club die zonder de wezenorganisaties geen bestaansrecht had om de doodeenvoudige reden dat het een website en geen organisatie was.
Boek is uit en RVS te leen
Eind januari 2006 hadden alle wezenorganisaties en het VBV een gezamenlijke bijeenkomst in Netanya in Israel om te spreken over het doen van een wetenschappelijk onderzoek naar het vermogensbeheer van de wezen. Het was duidelijk dat de situatie aldaar gespannen zou zijn. Wij spraken dus af dat Staal als voorzitter de bijeenkomst zeer summier zou inleiden met een soort welkomstwoord. Dat zou niet meer dan luttele minuten mogen bedragen. Wij wilden immers resultaten en dus de tijd die ons was geboden, gebruiken voor nuttige zaken in een vreedzame sfeer. Geheel in tegenspraak met die afspraak die wij van te voren maakte, stak Staal een retirade af die er duidelijk op gericht was om JMW dusdanig te frustreren dat er van een gesprek geen sprake meer kon zijn. Toen wij uiteindelijk, na een fikse schorsing van de vergadering, afspraken dat ik als intermediair zou dienen tussen de wezenorganisaties en JMW werden het Staal en de zijnen te veel en haakten af.
Zegt u nu, dit gelezen hebbend dat u er niets meer van begrijpt dan kan ik u verzekeren dat het boek van Staal nog veel onduidelijker is.
U moet dus zelf maar beslissen of u het wilt kopen. Ik heb het gedaan. Ik leen het graag uit.
